Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Ταυτοποιήσαμε....

Ταυτοποιήσαμε την αγάπη με τον έρωτα...
Ταυτοποιήσαμε την αγάπη με τον πόνο...
Ταυτοποιήσαμε την αγάπη με την συχώρεση...
Κάπου εκεί όμως χάσαμε την ταυτότητα μας...

Βήματα...

Αργά και σταθερά...
Λιτά αλλά και κομψά...
Αδύνατα αλλά και δυνατά...
Αυτά ήταν τα βήματα που έκανα στο μονοπάτι της ευτυχίας...
Σε αυτό το μονοπάτι που πολλοί το είπαν αγάπη,
που περισσότεροι το είπαν έρωτα...
Όμως μόνο ένας το είπε ΖΩΗ, εγώ...

Αφετηρία...

Η ζωή μας μοιάζει σαν ένα λεωφορείο...
Κάθε φορά οδηγεί άλλος...
Μέσα χωράνε πάρα πολλοί...
Άλλοι μένουν για λίγο και άλλοι για πολύ...
Μα όπως σε κάθε διαδρομή ενός λεωφορείου,
υπάρχει μια αφετηρία...
Έτσι και στην ζωή μας ο θάνατος...

Το μελάνι...

Μερικές φορές η ζωή μοιάζει σαν μια Α4 κόλα, άδεια και λευκή...
Κάπου εκεί εμφανιζόμαστε εμείς στον ρολό τις πένας,
που θα γράψει την δικιά τις ιστορία...
Έρχεται όμως η στιγμή που το μελάνι τελειώνει,
όπως και 'μεις...
Φτάνει μόνο να έχουμε γράψει μια ωραία ιστορία...

Βαρέθηκα...

Τα λόγια τα πολλά τα έχω βαρεθεί,
τις ψεύτικές υποσχέσεις τις έχω σιχαθεί...
Τα δήθεν κανενός δεν θέλω να βλέπω μπροστά μου,
μα θέλω πλέον μόνος μου να προχωρώ
και να ακούω την καρδιά μου...
Σελίδα να αλλάξω,
μονοπάτι νέο να χαράξω...
Δίπλα μου μόνο άνθρωποι που με αγαπούν,
και τα όνειρα μου να με οδηγούν...

Όνειρα...

Κάνε όνειρα όπως κάνουν όλοι, μα ποτέ μην βασιστείς σε αυτά... Κατέβα λίγο στην πραγματικότητα... Μπορεί τα όνειρά να είναι τόσο όμορφα και άλλοτε τόσο άσχημα,μα όπως κάθε φορά κάποιος ή κάτι θα έρθει να θα σε ξυπνήσει, και τότε αντικρίζεις την πικρή πραγματικότητά. Τότε άπλα πέφτεις από το συννεφάκι που καθόσουν...Κανε και κυνήγησε τα, μα ποτέ μην βασιστείς σε αυτά...

Σκέψου θετικά...

Σκέψου θετικά και μην χάσεις ποτέ την ελπίδα... Χάνοντας την ελπίδα παύεις να είσαι άνθρωπος και καταλήγεις να είσαι ένα κομμάτι σάρκας που περιπλανιέται στα σκοτεινά μονοπάτια τις ζωής... Κάθε δάκρυ που κυλά από τα μάτια σου, ας είναι καπάκι που κλείνει τις άσχημες στιγμές του παρελθόντος, σε ένα μπαούλο...Μα που ποτέ δεν θα ανοίξεις γιατί τα δάκρυά σου θα σε "πνίξουν" από πόνο, οργή, μίσος...