Ενας αγγελος (tragoudi)

(Ενας αγγελος)
Ενας αγγελος φυλακισμενος
μεσα σ'ενα κλουβι...
στο παρελθον κολημενος
τα φτερα του δεμενα μ'ενα σχοινη...
Η μοναξια του η μονη συντροφια
μεσα σε αυτο το σκοταδι....
χωρις καμια αγκαλια
διχως ενα χαδι...

-ρεφρεν-
Μα το σχοινη αυτο θα κοπει
θα ανοιξει τα φτερα...
θα ζησει και αυτος την ζωη
και θα πεταξει μακρια (ή ξανα)
Μα το σχοινη αυτο θα κοπει
θα ανοιξει τα φτερα...
θα ζησει και αυτος την ζωη
και θα πεταξει ξανα...

Προδωμενος απο τους ανθρωπους
που ειχε κοντα του....
με χιλιους δυο τροπους
ραγησαν την καρδια του...
Τα ματια του πλεον εχουν στεγνωσει
ουτε ενα δακρυ δεν κυλα....
μαχαιρι στα ονειρα του εχουν καρφωσει
και δεν κοιμαται πια....
ονειρα να μην κανει
και πονεσει
ονειρα να μην κανει
και απο τον ουρανο πεσει...

Μα το σχοινη αυτο θα κοπει
θα ανοιξει τα φτερα...
θα ζησει και αυτος την ζωη
και θα πεταξει ...ξανα
Μα το σχοινη αυτο θα κοπει
θα ανοιξει τα φτερα...
θα ζησει και αυτος την ζωη
και θα πεταξει ξανα....

Ελπίζοντας...

Ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο
αφήνεις το καλό...
ελπίζοντας σε κάτι τέλειο
αφήνεις το καλύτερο...
ελπίζοντας σε κάτι το εξαιρετικό και απίθανο
αφήνεις το τέλειο...
ποτέ όμως,μα ποτέ δεν
αφήνεις την ελπίδα σου...
είναι εκείνη που θα σε συντροφεύει
όταν όλοι και όλα
θα έχουν χαθεί..

Δεν εμαθα...αλλα...

Δεν έμαθα να αγαπώ.
Μα έμαθα να μην
περιπλεκω συναισθήματα.
Δεν έμαθα να περπατώ.
Μα έμαθα να κάνω βήματα.
Δεν έμαθα να προχωρώ.
Μα έμαθα να βαστώ γερά.
Δεν έμαθες να μ´αγαπάς.
Μα τώρα είναι αργά...
Γιατί οταν έμαθα να μην
περιπλεκω συναισθήματα,
έμαθα και να κάνω βήματα
και έτσι βασταω γερά και
πάω μπροστά....

Τα λόγια...

“Σε αγάπησα όσο τίποτα στη γη...
έλεγα πάντα θα ήμαστε μαζί...
τα ίδια έλεγες και συ...”
Τώρα πια ποια
τα λόγια εκείνα είναι
για να θυμίζουν
πως μια αγάπη
δεν την κάνουν τα λόγια...
άλλα τα αισθήματα...
τα συναισθήματα...
Ο χτύπος της καρδιάς
που νιώθουμε
μέσα στα στήθη μας...
Η λάμψη των ματιών μας,
όταν βλέπεις τον άλλον να έρχεται...
Ο πόνος σου,
απέναντι στον πόνο του...
Η χαρά σου,
απέναντι στην χαρά του...
Τα δάκρυα στα μάτια σου,
απέναντι στα δάκρυα του...
Το χαμόγελο στο πρόσωπο σου,
απέναντι στο χαμόγελο του...

Παραπονο...

Το δάκρυ σου καθρέφτισε

τον πόνο τις ψυχής σου...

αντανακλάσαι στα μάτια μου...

και δάκρυσα...

Ο ήχος από τα γέλια σου...

έφτασε στο αφτί μου...

και χαμογέλασα...

Όταν η μοναξιά

προσπάθησε να σε πλησιάσει...

ήρθα κοντά σου και δεν την άφησα...

Μα όταν ζήτησα έναν άνθρωπο

απλά να με ακούσει...

απλά να με καταλάβει...

εσύ απλά δεν ήσουν εκεί...

Μου έδωσες...

Μου έδωσες νότες,

τις έκανα μελωδία...

μου έδωσες πόνο,

τον έκανα ευτυχία...

Μου έδωσες μίσος,

το έκανα αγάπη...

μου έδωσες δάκρυ,

το έκανα χαμόγελο...

Σου έδωσα χρόνο,

και απλά με έκανες στην άκρη...

Ήταν καιρός...

Ήταν καιρός

να κοιτάξω μπροστά...

Ήταν καιρός

να ζήσω την ζωή μου καλά...

Να μην περιμένω

κάτι που δεν θα αλλάξει...

Ήταν καιρός

να ζήσω κάτι

που την καρδιά μου

θα ταράξει...

Ήταν καιρός

να ακούσω την λέξη <<σ'αγαπώ>>

Άλλο...

Άλλο πόνο δεν θα αντέξω,

την δύναμη δεν έχω να παλέψω...

στεγνώσαν τα μάτια μου

και άλλο δάκρυ δε κυλάει...

Ναι.!

Η καρδιά μου τα παρατάει,

άλλο δεν βαστάει...

Φεύγω...

Φεύγω , φεύγω μακριά
μήπως μπορέσω να τα αλλάξω όλα αυτά...
αυτά που με κάνουν να πονώ
από το καλό δρόμο να βγω...

Φεύγω να αλλάξω λίγο παραστάσεις
σιχάθηκα όλες τις άσχημες καταστάσεις
Τις φάσεις που ένιωθα πως τα κάνω όλα λάθος
τις φάσεις που με πονούσαν...
αυτές που τις ξεκίνησα με πάθος
αυτές που μια ζωή με οδηγούσαν...

Δεν βαρέθηκα να πολεμώ
ή να παίζω τα παιχνίδια τις ζωής...
απλά βαρέθηκα να είμαι μόνος μου σε αυτό
και δίπλα μου κανείς...

Φεύγω από την καθημερινότητα
που με πνίγει...
Έτσι, απλά γιατί μου φαίνεται
πως η ζωή μου
είναι άδεια και λίγη....

Μην αφήσεις...

Μην αφήσεις τα δάκρυα σου,

να σε τυφλώσουν...

Μην αφήσεις τους άλλους,

να σε πληγώσουν...

Μην αφήσεις τα λογία τους,

να σε ταράξουν...

Μην τους επιτρέψεις,

τον χαρακτήρα σου να αλλάξουν...

Άπλα άφησε τους να καταλάβουν,

πόσο μοναδικός είσαι...

Πότε...

Πότε ξανά μην κλάψεις,

να γελάς πότε μην πάψεις...

Ο πόνος που τόσο καιρό έχεις ζήσει,

πότε μην τον αφήσεις να σε νικήσει...

Και αν ποτέ ξανά πονέσεις,

στα μάτια σου δάκρυα

μην φορέσεις...